het schaduwloze bos - bij morte

oké nu verder in Kroeg de Zwijnssnuit xD

New
~
Uit hout gesneden, ja, dat was de viool. Donker hout. De snaren waren strak gespannen en de strijkstok lag ernaast. Ook ernaast zat een jongeman. Ergens midden twintig. Zijn blonde haren, golvend en dik lagen rond zijn gezicht. Los voor de verandering. Hoewel het lint dat er vaak omheen zat niet ver weg was. In tegendeel, het lag naast de viool. De jongeman had zijn ogen gesloten waardoor de kleur onbekend was. Zijn kleding, eigentijds en uniek was niet heel erg vies. Misschien zijn donkere jas, aangezien hij daarop zat. Maar zijn witte blouse met daarover zijn zwarte colbert was helemaal schoon. Ook zijn donkere broek en zwart gelakte schoenen waren schoon. Hoe hij het voor elkaar kreeg? Geen idee, maar het was nou eenmaal zo en als het aan de jongen lag zou het zo blijven. Door de schaduw, nouja, schaduw, door het weinige licht dat door de bomen scheen was zijn bleke huid ietwat grijzig. Zachtjes ontsnapte er een zuchtje adem uit zijn mond. Zijn bleke, verfijnde handen pakten de viool op en deden deze netjes in de koffer. Een zacht klikje weerklonk toen deze dicht werd gedaan. Het was zometeen alweer tijd om te gaan. Zaken moesten en nog geregeld worden en hoewel de jongeman een lust was voor het oog won je daar geen oorlogen mee.

Mensen martelen verveelde echt na een tijdje. Niet vanwege het feit dat hij genoeg kreeg van hun kreten en uitstoten van pijn. Nee, daar kreeg hij nooit genoeg van. Het was gewoon zo dat hij geen creatieve manieren meer had. Zwepen, duimschroeven, aanranding, hij had alles al geprobeerd. Zelfs de zelfgemaakte martelwerktuigen van hem. Hij had iets nieuws nodig maar zijn creativiteit liet hem in de steek. Misschien moest hij maar eens wat anders doen, even een tijdje stoppen met zijn dagelijkse bezigheden. Het werd saai en dat zei heel wat, want zijn methoden waren uiterst extreem en pijnlijk. Hij grijnsde even kort. Zijn volgende paar slachtoffers konden beter oppassen.
Zijn volgende probleem was echter dat hij niet meer wist waar hij was. Hij was gaan wandelen zonder te kijken waar hij precies naar toe ging en nu stond hij in een donker bos. Hij voelde zo wel dat hij nog in zijn provincie was maar het was hem niet zo duidelijk waar hij nu was. En vliegen kon hij niet, ondanks dat hij vleugels was. Hij zuchtte diep. Dan maar doorlopen tot er een eind kwam aan het landschap van bomen en schaduwen. Na een tijdje gebeurde dat ook nog. Er verscheen echter geen grasveld of stad. Nee, het was gewoon een aanpassing in het landschap wat de eerste paar kilometers steeds maar hetzelfde was gebleven: Er zat een man op de grond. En niet zomaar een man... Luka twijfelde geen moment en liep op de man af, herkende hem ergens van maar kwam er zo niet op waar hij hen eerder had gezien. 'Heey,' zei hij vrolijk, plotseling opgebeurd terwijl hij net nog chagrijnig was.

Hoewel het zijn plan was om op te staan kon hij zijn benen nog niet zo ver krijgen. Alsof ze aan het wachten waren op iets, hoewel de jongeman geen idee had waarop ze aan het wachten waren. Dus opnieuw trachtte hij op te staan, uiteindelijk zakte hij maar weer tegen de boom aan en zuchtte eventjes. Hij keek naar zijn knieën en zijn blonde haren vielen even over zijn schouders heen langs zijn gezicht. De ogen waren kort open geweest, maar doordat hij naar voren had gebogen was de kleur nog altijd niet duidelijk te zien. Maar ogen had hij in ieder geval. En te merken aan zijn bewegingen was hij niet blind. Dus dan moesten zijn ogen vast een mooie kleur hebben, zoals alle ogen in zijn opinie hadden.
Een stem weerklonk. Hoewel het een bekende stem was kon de jongen deze niet direct plaatsen. Dus de ogen vlogen open. De kleur werd nu ook duidelijk. Een grijze kleur hoewel deze een violette teint had. Een glimlach op het gezicht? Nee, niet helemaal. De jongeman kon de andere jongen zo niet plaatsen. Hoewel, hij spitte kort even in zijn gedachten en wist toen weer wie de jongen was. "Goedemorgen- Nee, goedemiddag." Antwoordde de jongeman. Kort glimlachte hij toch even naar de jongen omdat hij zo vriendelijk begroet werd. "Luka was het toch? Of heb ik het mis?" vroeg hij kort even. De zoetgevooisde stem verloor langzaam zijn kracht terwijl hij door de wind uiteindelijk werd meegevoerd. De grijze ogen bekeken de jongen kort, natuurlijk. Niet voor iets, maar gewoon. De bouw, de uitdrukking en zijn gezicht, zijn ogen. Ogen waren belangrijk voor de jongeman. De ramen van de ziel, zo werden ze vaak genoemd. Natuurlijk waren ze dat. Dat was meer dan duidelijk. Het was normaal geworden voor Lestat om puur en alleen naar de ogen te kijken.

Luka groef even diep in zijn geheugen, opzoek naar de blondharige adolescent die hij toch echt ergens had gezien. Het kon zijn dat hij hem bij Atoli had gezien, anders tijdens een van de offeringen of tijdens een festival van de demonen... Hij kon zich wel herrineren dat hij een violist en een egoistisch persoon was. Zijn naam kwam zo even niet bij hem op. Was niet zo heel erg, hij zou hem met plezier "snoepje" willen noemen. Dat gezicht, dat haar... Hij was aantrekkelijk, misschien was hij de aantrekkingskracht zelf. Alleen jammer dat hij zijn ogen nog niet zag... Oh wacht, hij opende ze al. Een lichtgrijze kleur met een tinte violet erin... Het paste perfect bij de rest van zijn uiterlijke kenmerken... Het enige nadelige was wel dat hij egoistisch was maar ja, als je er zo uitzag... En Luka dacht dat híj egoistisch was. Die gedachte werd accuut opzij geschoven.
'Het is Luka, ja...' zei hij met een glimlach, keek de man aan met zijn rode poelen. 'Luka Eurynomeous Ornias.' vervolgde hij plechtig. 'En wie mag jij zijn? Ik heb je volgens mij al wel eerder gezien.' Het was eigenlijk meer dan logisch dat de man wist wie hij was, omdat hij nooit week van Atoli's zijde. Hij zag haar als een oudere zus in plaats van als leidster. Zij had een speciale plek in zijn leven, één die vrijwel niemand had gehad.

De jongeman knikte. "Lestat de Lioncourt. Ik heb geen verdere namen nodig." zei hij rustig. "Na die honderden jaren.. Eigenlijk is alleen een voornaam goed genoeg, de rest verveeld snel genoeg. Of zijn herinneringen aan het oude leven." zei hij rustig. Hij keek naar Luka. Hij glimlachte kort. De grijze ogen met de violette teint keken in de rode, bloedrode poelen. Gek genoeg paste het prima bij de jongen dus Lestat had er geen problemen mee om ernaar te kijken. Ja, ook hij sprak al over honderden jaren. Hij was inmiddels 666 jaar oud. Nog net niet op de dag af. Dit jaar nog zou hij 667 worden. Altijd had hij blijven meerekenen. Verjaardagen daar deed hij natuurlijk niet meer aan. Maar tellen, dat altijd. Hopend op enige verlossing die hem uit dit jonge lichaam zou halen. Natuurlijk werd hij wel ouder, maar dat kostte jaren en jaren. Het duurde ruwweg 26 jaar voordat hij weer echt een jaar ouder werd, maar als probleem zag hij het allang niet meer. Lestat had het geaccepteerd dat hij niet echt vrienden zou maken. En dat hij altijd wel zo zou blijven. Zachtjes moest hij zuchten bij die gedachte, het was iets vreemds. Lestat had bij die gedachten naar zijn eveneens eeuwenoude viool gekeken, maar keek al snel weer op.
"Afijn, aangenaam Luka." Weerklonk er vriendelijk. "En dat zou best kunnen, als demoon reis ik hier en daar wat rond in dit rijk. Handel wat zaken af, regel dingen. Ach ja, de oudere tijden zijn vervlogen en ik zal me moeten aanpassen. Dus dan maar de handel in nietwaar.. Het meest actuele van alles." zei hij met een kleine glimlach. Ja, zelfmedelijden was ook iets waar hij heel goed in was, alleen gebruikte hij dat meer tegen zichzelf als hij alleen was, dus veel kon het hem niet schelen. Op het moment dan.