het schaduwloze bos - bij morte

Ryan liep rustig door terwijl hij over atoli na dacht, over wat ze had meegemaakt omdat ze geen liefde van een ouder had gehad, maar vroeg zich ook af watr voor iemand ze nu echt was, iets wat hij ook nog niet wist over zicht zelf,"weet jij wie je bent"vraagt hij ineens zachtjes aan haar, terwijl nog geen paar seconde later hij de poort van het kasteel ziet en hij bleef even staan. ook al had hij het vaker gezien...nu wist hij tot hij naar binnen toe mog

"Ik weet dat ik de leidster van de demonen hoor te zijn, maar ik weet niet of ik dat wel ben en wie ik echt ben." Antwoorde Atoli nonchalant terug. Ze knikte naar de bewakers ter geodkeuring. Ze hoefden Ryan niet tegen te houden. Ryan was een vriend, dat had ze net besloten. Ze zou hem als een vriend zien en niet als een a=of andere jongen die langs kwam.

Ryan keek atoli aan." weetje ik heb dat ook wel. ik hoor van somige wie ik moet zijn en waarvan ik twijfel of ik die gene eigelijk wel wil zijn"zucht hij vermoeid, hij zat er echt mee daarom vroeg hij het ook aan haar hij was best op gelucht met haar antwoord zo wist hij tot hij niet de enige was die zo dacht. en dan volgt hij atoli mee het kasteel in maar hij heild ondangs dat de bewakers sterk in het oog, hij vertrouwt niet snel iemand dat was zijn aard gewoonweg.

Atoli glimlachte toen ze Ryans wantrouwende blik zag. "Ze zullen je niks doen zolang ik zeg dat ze dat niet moeten en ik zal niet zeggen dat ze je iets moeten aan doen want je bent een vriend van mij." Zei Atoli probeerend om Ryan gerust te stellen. Ze liep door naar de salon. Deze kamer was groot en je zou verwachten dat het licht zou zijn maar het was juist donker.

ryan liep rustig mee en hoorde de woorden van atoli en hij knikte, het nam zijn argwaan wat weg maar niet helemaal. dan ziet hij de grote kamer die nogal donker was, op een of anderemanier vond hij het rust geven netzoals het bos die ook meestal donker waren en waar hij graag in sliep, en hij liep de kamer in, "dus hier woon je of breng je het meeste tijd door bedoel ik"zegt hij en hij keek haar vragend aan.

"Dit is mijn kasteel. Hier woon ik het meest van de tijd."Atoli glimlachte naar Ryan. Ze keek de kamer rond. Het was haar nooit opgevallen hoe mooi het hier eigenlijk was. Ze had bevolen dat de bewakers alles in dark Lolita stijl zouden maken maar ze hda er erder nooit naar gekeken.

this hier mooi, zegt ryan bewonderent en hij bekeek alles nog een keer en hij keek even naar atoli. zijn moeder had alles in een wit grijze kleur meer deze kleur vond hij veel mooierder en hij ging met zijn vingers voorzichtg over een meubelstuk, het lijkt net of het een soort warmte af geeft, zegt hij dan zacht

Atoli ging naast Ryan staan en legde haar hand ook op het meubelstuk. "Je hebt gelijk!' Zei ze verast en ze keek Ryan blij aan. "Het lijkt te voelen als fluweel maar het is hout, mahonie hout om precies te zijn." Ze streek in kleine cirkeltjes rond over het hout.

ryan knikte instemment en keek naar de hand van atoli, weetje ik had het niet verwacht deze warme uitstraling, geeft hij dan eerlijk toe en hij keek dan naar atoli. waarom kom je zo harteloos over op het volk, vraagt hij voor hij er erg in had en je zag hem wat rood worden

Atoli's blik veranderde. er kwam iets in haar ogen te liggen van pijn en de tranen waren nog net niet te zien. "Ik weet het niet Ryan.'Zei ze en ze schudde verwoed met haar hoofd. "Ik weet het niet! Mijn vader heeft me geleerd zo te leven, maar het voelt vaak helemaal niet goed! Ik weet niet wat ik moet doen Ryan!." Atoli kon zich niet meer inhouden en ze begon te huilen. Ze sloeg haar armen om zich heen en liet zich op de grond vallen. Haar benen lachen plat naast haar lichaam en ze zat helemaal in elkaar gedoken.

ryan schrok er even van want dit had hij totaal niet verwacht van haar en hij knielde naast haar neer. hey, weetje je moet doen wat jou goed lijkt te doen, en je moet het zelf ook voelen tot het goed is, probeert hij haar te troosten maar hij sprak ook de waarheid, hij zelf deed ook wat hij zelf wilde en wat goed voelde...maar hijzelf was nu ook wat in de war

"Ja maar, de taak dan die ons is opgedragen! Daar moet ik aan proberen te voltooien. Anders zal het demonen én het neko volk zich tegen mij keren!" Atoli keek Op naar Ryan en de angst was in haar ogen te lezen. "Ik MOET dit wel doen Ryan, Ik moet wel." Atoli sloeg haar handen voor haar gezicht en haar hele lichaam schokte van het huilen.

ryan keek atoli aan en probeerde haar te troosten door over haar rug te vrijven, hij wist tot het moeilijk was en hij wist ook tot ze een doel moest berijken, je moet doen wat je moet doen, sust hij haar dan zachtjes en hij sloeg zijn armen troostent om haar heen

Atoli legde nogsteeds snikkend haar hoofd tegen Ryans borst. Waarom was het ook zo moeilijk om haar te zijn. waarom kon ze nou niet een keer ECHT zichzelf zijn. Atoli sloeg haar armen om Ryan heen en begroef haar gezicht in zijn shirt. Dit keer was het geen knuffel om te verlijden maar een knuffel van een vriend die iemand nodig had.

ryan merkte het en bleef haar troostent vast houden, ik weet tot je buiten deze muren anderster moet gedragen maar hier binnen kan je zijn wie je zelf wilt, en mensen die je vertrouwt kun je toch hier uitnodigen en je waare ik tonen, zegt hij dan tegen haar en hij keek haar aan en veegde een traan bij haar weg

"Dat is het hem."Zei Atoli en ze keek op naar Ryan. "Ik HEB geen vrienden. Alleen Luca." Atoli veegde met haar mouw langs haar neus en deed daarna een poging om de tranen weg te vegen, maar er kwamen meteen weer nieuwe. "Ik KAN niemand vertrouwen Ryan."

ryan keek atoli aan, hij snapte haar wel hij vertrouwde ook niemand en daardoor had hij nou niet echt vrienden, en hij heild haar nog troostent vast, hij wist even niks te zeggen terwijl hij er over na dacht. ik wou dat ik iets wist om tegen je te zeggen...maar eerlijk gezegt weet ik niks, zegt hij zacht en hij keek van atoli naar zijn handen, hij wist wel meer dingen de laatste tijd niet meer

Atoli keek Ryan aan. "Je hoeft niks te zeggen. Ik ben gewoon blij dat je hier bent. Dat je me troost." Er verscheen een waterige glimlach op haar gezicht en ze pakte voorzichtig Ryans hand vast. "Je bent een goede jongen Ryan en dat zal in je voordeel zijn dat weet ik nu al."

ryan keek atoli aan en hij kneep even in haar hand omdat ze die van hem vast pakte, eerlijk gezecht weet ik dat zo nog net niet. zegt hij zachtjes en hij beet even op zijn lip, ik weet niet of ik goed of slecht ben, of een middenmaat, of wie ik ben, zucht hij weer, hij wilde gewoon weten wie hij was en wat zijn lot was ook, maar bedankt tot je het fijn vind

Atoli glimlachte 'Ik zal het anders zeggen. Je bent een goede vriend en een lieve jongen." Atoli had het gevoel alsof ze er een vriend bij had gekregen. Dat vond ze prettig, want dan kon ze meer zichzelf zijn en hoefde ze zich niet altijd zo gemeen te gedragen.

ryan keek naar atoli en hij glimlachte waterig naar haar, bedankt, zegt hij dan hij von het fijn tot ze hem als vriend zag, en hij stond langzaam op en heilp atoli dan ook recht, zo nu we ons hart gelucht hebben kunnen we iets leuks gaan doen, zegt hij, hij wilde haar wat op vluren en hoe ging dat beter dan iets te gaan doen. wat wil je doen vraagt hij aan haar

Atoli's gezicht straalde op. "Misschien kunnen we even met zijn tweën naar de kroeg gaan in dit dorp. of rustig in de Grotten zitten." Ze vond het leuk dat Ryan wat met haar wou gaan doen. Dat gaf haar het gevoel dat ze niet alleen was.
Vragend keek ze Ryan aan, om te zien wat hij zou kiezen of dat hij met iets anders zou komen.

ryan hoefde daar niet lang voor te denken, de kroeg daar ben ik al een hele tijd niet meer geweest zegt hij tegen atoli en hij had gezien hoe ze op vleurde en dat deed hem goed.

"Zullen we dan gaan?"Zei Atoli blij en ze apkte Ryan bij zjin hand om hem mee te trekken naar De Zwijnskop. Ineens dacht ze eraan dat het al zo laat was dat ze niet meer naar buiten mocht van de bewakers. Dat was een bevel dat haar vader hun op zijn sterfbed had gegeven. Atoli draaide zich om. "Kom we moeten door het raam!"

ryan knikte en liet zich mee trekken door atoli en begon vervolgens zelf ool mee te lopen. dan hoord hij wat ze zegt en hij grijnst, dat had ik niet van je verwacht, stiekem door ramen klimmen, maar mij maakt het niks uit ik ben ook zo vaak uit huis gevlucht. grijnst hij ineens en dan ziet hij er heel anderster uit, hij heild wel van wat avontuur en hij klom behendig uit het raam