Het Maan-vormige eiland

Er is een eiland op Pentas, die de vorm van een maansikkel heeft. Het is hier erg anders dan in het land. Het is een prachtige gebied met regenwouden, en het heeft de hoogste berg van heel Pentas. De lucht is erg puur hier, en het water in de beekjes is zo zuiver dat je het zo kan drinken. Ook zijn er veel tropische vruchten op dit eiland, zoals de Rami-vrucht, een rode zoete vrucht in een ronde vorm, en de Yera-plant, die grote eetbare bladeren heeft. Het is een heilige plek, want als de manen schijnen, schijnen die precies in het midden van de sikkel.

Regels: Verniel niks, of moeder natuur zal je doden. Geloof me.
Rang: Geen
Aant. Personen: Onbeperkt

NEW
------

Ryan zat bij een klein reviertje en keek bewonderent naar het heldere water. zoon helder water had hij nog nooit gezien en hij vroeg zich af of het betovert was en stak langzaam een vinger uit en raakte het water aan. Het was steen en steek houd hij kreeg er zelfs wat kippenvel val. Maar verder gebeurde er niks dus hij maakte van zijn handen kommentjes en pakte wat water, En dronk er voorzichtig van.

Liam liep rustig langs de bomen in het woud, en aaide zacht over een bemost stukje. Hij wist dat als je moeder natuur zou beschadigen, dat de lianen en vleesetende planten je zouden aanvallen. Dat had hij wel eerder ervaren met een ander ras op Pentas. Wat was het ookal weer? Een demoon? Een naga? Het was al zo lang geleden. Hij wist het niet meer. Liam liep langs de bomen en kwam uit bij een beekje, waar hij nog iemand zag zitten. Hij bleef op zijn hoede en liep rustig op het beekje af en knielde een paar meter van het wezen af bij het water neer. Hij kwam hier heel vaak, het was een van zijn favoriete plaatsen.

Ryan dronk nog van het water maar hij stopte toen hij iets hoorden en hij liet zijn handen zakken terwijl hij vanuit zijn ooghoeken naar het wezen keek een paar meter van hem af. En zijn instinkt protesteerde vel tot hij achter uit moest gaan of een verdedigende houding moest aan nemen, maar dat deed hij niet al bleef hij wel naar het wezen kijken en merkte tot het een mens was zover hij tot nu toe kon zien. Hij zei niks tegen hem en hij pakte nog wat water en dronk er weer van maar bleef goed op zijn houde nu en elke spier was gespannen.

Liam maakte zijn handen in een kommetje en schepte wat water uit het beekje. Hij dronk het rustig op, maar bleef op zijn hoede. Niemand wist wat een onbekend persoon kon doen. Nou, Liam kon er wel achterkomen, maar hij kon nog niet zo goed gedachten lezen. Wel zijn emoties aanvoelen. Hij wist dat ook de jongen op zijn hoede was. Om maar het ijs te breken, zei Liam maar; 'Mooie plaats, he?'

ryan keek naar het water maar bleef de jonge in de gaten houden, en ineens hoort hij de jongen de stilte verbreken, hij was best verbaast tot de jongen tegen hem sprak maar hij had wel gelijk het was een mooie plaats en hij keek even rond,"je hebt gelijk, ik heb nog nooit zo iets moois gezien,"bekent hij en hij schonk de jonge een waterige glimlach, hij wist niet of hij te vertrouwen was...maar dat wist hij van niemand. maar hij zelf ook niet hij eist nog niet welke kant hij wilde kiezen. en hij zuchte

Normaal praatte Liam nooit tegen vreemden, maar deze keer was het anders. Hij wist niet waarom, maar hij had zo'n gevoel dat deze jongen niet slecht was. Alleen erg... verward. Hij nam nog wat water in zijn handen en maakte zijn haar even nat. Hij voelde het koude water op zijn hoofdhuid, en het werkte erg verfrissend. Zelfs leiders konden oververmoeid raken. 'Het is de heiligste plek in heel Pentas. Niemand durft ook maar voet hierop te zetten, bang dat de natuur ze zal aanvallen.' zei hij.

" ik ben er niet bang voor en ik respekteer de natuur dus er is geen probleem" glimlacht ryan hij vond die jonge mens aardig hij had iets rust gevens over zich waardoor hij zich zelf ook rustigerder. iets wat hij erg miste, en hij keek naar het kalme water."je bent een mens is het niet,"vraagt hij dan voorzichtig

Liam glimlachte een beetje toen de jongen zo reageerde. De meeste mensen waren niet zo respectvol voor de natuur. De elven waren dat natuurlijk wel, en daarom stonden de elven ook aan de kant van de mensen. De generatie van mensen op Pentas waren compleet anders dan die op aarde. Hier respecteerden ze elk klein dingetje dat moeder natuur hun gaf, en respecteerden ze ook elkaar, al waren er soms toch een paar debielen... Ach ja, debielen waren overal. 'Ja, dat klopt.' zei Liam rustig. 'Ik ben Liam, leider van de neutralen... Wie mag jij zijn?'

Ryan keek weer even naar de jongen hij was inderdaat een mens hij had nog nooit een mens gezien in levende lijven wel soms eentje dood."mijn naam is ryan en ik ben een demoon. maar ik twijfel eerlijk gezegt over voor wat ik sta"zegt hij dan zachtjes en hij keek naar zijn spiegelbeeld en vroeg zich af of hij zelf het wel was.

Liam bleef kalm, zelfs toen Ryan bekende dat hij een demoon was. Hij wou niemands kant kiezen, en hij wist ook wel dat er demonen waren die goed waren, zoals deze jongen. Ook schrok hij niet vanwege Ryan's woorden. Ryan sprak niet zoals andere demonen, met zo'n valse ondertoon in de stem en een tong die je gemakkelijk kon bedriegen. Hij knikte lichtjes. 'Als je vindt dat Atoli een goede leidster is, moet je haar kant kiezen. Ik kies zelf geen enkele kant. Atoli heeft zo haar goede en slechte kanten, maar ook de leidster van de goeden heeft dat ook. Ze zijn beiden geen perfecte leiders. Zelf ben ik dat ook niet.'

ryan dacht na ovr zich zelf maar stopte er meteen mee toen hij liams woorden hoorde. "ik klan het niet laten om te zeggen maar je praat als een echte leider ze zien hun fouten in en die zie je niet snel weetje. en je hebt gelijk wat de andere 2 betreft. maar ik wil eerst weten wie ik zelf wil zijn voor ik kies,zucht hij en hij keek liam aan. vraag jij je nooit af wie je eigelijk bent...?

'Je wilt niet weten hoe vaak...' mompelde Liam en staarde naar de twee manen in de lucht. De ene was als een sikkel gevormd, en de andere was bijna rond. 'Maar doen we dat niet allemaal? Deze oorlog zet je soms zo aan het denken dat je zelfs vergeet wie je bent... Het is zenuwslopend. Goed en kwaad...' Hij zuchtte en wreef even over zijn slapen. Hij lag soms wel een hele nacht wakker, nadenkend over wat hij verder moest doen, en wat er zou gebeuren als er opnieuw een veldslag zou komen, zoals de rampzalige slag om Era toen Liam nog 5 was. Hij had alle doden gezien, al het bloed, al de huilende gezichten... Liam rilde ervan.

ïk weet het, ik word er gek van elke keer als ik me ergens zie herken ik me niet meer, iedereen verwacht dingen van me dingen die ik niet wil. maar eigelijk niet mag weigeren." legt ryan verwarend uit en hij keek naar het warer en ging met een hand er door heen zodat hij zijn spiegelbeeld niet meer zag. en hij keek liam aan en hij voelde zich duizelig worden

Liam stond op en liep naar Ryan toe. Hij ging naast hem zitten, sinds het ook zo raar was om met elkaar te praten terwijl ze een meter van elkaar af zaten. Hij kon Ryan's gezicht nu goed zien, en kon ook de verwarring erin lezen. 'Ik probeer voor mijn mensen een perfecte leider te zijn... Ik wil geen fouten maken, of verkeerde beslissingen nemen. Ik ben verantwoordelijk voor mijn bevolking, en als ik ergens ook maar een fout maak, voel ik dat ik gefaald heb.' zei hij en trok zijn benen op. Hij sloeg zijn armen erom heen en rustte zijn kin op zijn knieën. 'Dus ja, ik weet precies hoe het voelt als iedereen dingen van je verwacht...'

ryan knikte en had respeckt voor de jongen in vergelijking met hem waren zijn eigen problemen niet zo groot."ik vind het knap wat je doet ik meen het,het is niet makkelijk wat joe doet, maar zoals ik je nu hoor praten denk ik tot je het beste doet oor je volk zegt hij dan tegen hme en hij glimlachte lichtjes en hij keek naar zijn handen en zuchte,
"soms is het leven echt raar weetje"

Liam keek naar Ryan en glimlachte lichtjes. 'Bedankt... Ik probeer inderdaad het beste te doen voor ze, maar ik heb ook wel hulp van mijn rebellen...' zei hij en staarde weer naar de maan. Hij knikte opnieuw. 'Carpe diem. Pluk de dag.' mompelde hij als antwoord op Ryan's laatste opmerking. Hij grinnikte zachtjes en prikte met zijn vinger in het rozige water.

ryan grijnsde en ging dan vermoeid liggen in het gras en dacht na terwijl hij naar de lucht keek, het is fijn als je mensen kunt vertrouwen. zegt hij en hij dacht aan wie hij eigelijk vertrouwde meestal vertrouwde hij niemand meer na het veraad van zijn vriend, allen deze jonge bij hem voelde het meteen vertrouwt

'Ja... Helaas kun je dat niet meer zo makkelijk tegenwoordig...' zei Liam bedenkelijk en vond het fijn om met Ryan te praten. Hij begreep hem tenminste, en hij was niet een van de gekken die hij dagelijks wel eens tegen kwam. Hij had ook een lange tijd niet gepraat met iemand, dus het was wel fijn om alles eruit te gooien.

" zeg dat...weetje atoli heeft der zinnen op mij gezet maar ik wil haar niet het voelt niet goed...begon hij onzeker en hij kwam recht en je zag nog meer verwarring in zijn ogen dan eerst, en hij schudde door een koude rilling die hij kreeg toen hij terug dacht aan de kus,

'Atoli zet haar zinnen op elke jongen die ze tegenkomt, inclusief mij.' zei Liam en zag de verwarring in Ryan's ogen, maar niet alleen aan zijn ogen, maar ook aan zijn hele aura en emoties. Zijn aura was rood met grijze plekken. Rood betekende kracht, warmte en wilskracht, maar al het grijze betekende dat zijn geest verward was. Hij was onzeker over iets, en ook wel wat angstig.

ryan keek liam aan."heb jij ook zoon gevoel gehad...als ze je gekust heeft dan...alsof je niks meer kon en al je spieren je in de steek lieten en je voledig moest over geven aan dat onbekende"vraagt hij aan hem hij wilde weten wat het was zodat hij er weg van kon blijven hij wilde zich nooit meer zo voelen alsof hij niks meer kon doen aan iets wat hij niet wilde

'Nou, Atoli heeft mij nog nooit gezoend, al weet ik wel zeker dat dat zal gebeuren, maar ik heb precies hetzelfde... ik word helemaal nerveus en dan wil ik zo snel mogelijk weg... maar dat lukt dan niet.' zei Liam, al had het bij hem een compleet andere reden. Hij was gewoon doodsbang om zich aan iemand te binden. Vrienden lukte wel, maar twee geliefden... die liefdesrelaties duurden niet langer dan drie dagen bij Liam.

ryan knikte en ging toen maar weer zitten en hij kreeg kippenvel toen hij er terug aan dacht en daarom schudde hij wet snel van zich af, vrouwen zijn raren wezens, zegt hij dan met een lichte glimlach en hij rekte zicg vermoeid uit

'Als ze de ene koets missen pakken ze de andere...' zei Liam en grijnsde. Hij leunde achterover met zijn bovenlichaam, en legde zijn handen als steunpunt op de grond. Hij voelde het zachte blauwgroene gras tussen zijn vingers, en hoorde het geluid van de Crekas, de krekel-achtige beestjes op Pentas die alleen in regenwouden voorkwamen. Hij nam een crekas op zijn hand, het was een libelle-achtig beest en was net een vuurvliegje; het gloeide op als een lampje. Het beestje kroop even rond voor hij op Liam's neus ging zitten.