'Ja... Nadat ik jou wond verzorgd heb... En maak je geen zorgen, hij hoeft er niet af. De wond is nog vers.' zei Liam terwijl hij liep en glimlachte lichtjes naar Evra. Hij voelde Evra's handen door zijn haar kroelen, en moest grinniken. Dat deed zijn vader ook altijd... Wees dapper en sterk, Liam. Laat niemand je trots wegnemen. zei hij altijd, waarna hij door Liam's haar kroelde, en daar het huis verliet. Dat waren zijn laatste woorden... Voordat hij neer werd gestoken, samen met zijn vrouw. En wat kon Liam doen? Niets. Hij kon alleen maar hun bloemen op hun graf leggen en ze vaarwel zeggen. Hij besefte nu pas dat er geen vaarwel bestond, dus hij zei van nu af aan als hij afscheid moest nemen Later. Het klonk minder wanhopig.